Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 218]

Willem Enzinck
Een kleine droefenis

Een kleine droefenis waar alles mee begint:
een kleine kreet en uit de diepe moederschoot
is men een wezen, klein en vormeloos en rood,
een kind dat neervalt in de wereld en de wind.

Het stille spel dat op een vloer geschiedt,
de dag met olifanten, paarden, een soldaat
en voor het slapengaan nog moeders lied,
in schemering vergrijzend tot gemis.
Dan toont de eenzaamheid reeds zijn gelaat:
een peinzend oog, een kleine droefenis.

De eerste prille kussen en het eerst verraad
zijn één als 't najaar met de grijze regen
en strompelend langs wanhoops wegen
gaat men tot waar men in de stilte staat.
Dan vullen vrienden die met sluwe raad en daad
als met een langzaam stijgend giftig water
en wachten aan de rand tot men er onder gaat,
doch als men dan ontdekt, ontnuchteringen later
dat dit het menslijk spel van eeuwen is,
wat telt het meer dan als een kleine droefenis?

Een nieuwe dronken dag en àl wordt opgeheven
vanaf de hoge hemel tot het diepe gras
in glanzen dat van alle einders komt gedreven,
die straks gesloten waren, waar het somber was.
Want de liefste van allen heeft het geschreven
dat zij het hart zal vullen als een helder glas.
O, wilde schuimen roes aan ziel en leden
die nooit zo blij de lakens binnen gleden:
haar ogen diepe zeeën en haar schoot een pas
tot paradijzen slechts in droom bewaard!

[p. 219]

 

- Dan zijn er avonden, dit werd verleden

 

waaraan men vraagt: wat zijt gij waard?

 

 

 

- Zo maatloos veel, want altijd zijn gebleven

 

haar stille lach, haar zorgen om het brood

 

en al de kleine dingen in dit leven

 

en uw verdroomde ogen worden tranengroot.

 

Doch bij een boek, aan tafel, wetende heel even

 

dat zelfs dit vele nog niet alles is,

 

komt daar een stille pijn, een kleine droefenis.

 

 

 

En om ons gaan en keren de seizoenen,

 

de kleine bongerd bloeit, de vruchten worden rijp

 

en vallen af, wat blijft er van die hevige festoenen?

 

Wat blijft er over van waar ik naar grijp

 

in de natuur alsof het onverganklijk is?

 

- Een stille rest, een kleine droefenis.

 

 

 

Kruinen van bomen in de hoge wind,

 

hun ruisen en de kreet van nymph en sater

 

klinkt uit in aller eenzaamheden water.

 

Verwaaide geur van heliotroop en hyacinth

 

en de tweespraak van het water met het lis,

 

wat is het anders dan een kleine droefenis?

 

 

 

............

 

 

 

Mijn God, hoe zal na dit ons einde zijn?

 

Is het een zacht vervloeien of een diepe pijn?

 

Ons laatste afscheid dat Uw aanvang is,

 

maar waar zal dan de liefste zijn?

 

O, bitter uur, waarvan het wonder is:

 

na zoveel droefheid toch nog droefenis.