Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 74]

Hubert van Herreweghen
Vrede des harten, kortstondige vreugde...

Vrede des harten, kortstondige vreugde
die de vrede des Heren is,
oogst van de ziel na een zomer van deugden,
die mijn hoogste begeren is,
vriendschap van God, stille vriendschap der dingen,
die de mens in een droom ervaart,
luisterend hoe heel verre zeeën zingen,
of in hem als een lente klaart;
zo kan een avond zijgen: in de dalen
vlokt de groeiende duisternis,
maar op de heuvels naar 't Westen komt dwalen
een oud licht dat vol luister is
en enkel brandt op donkre schilderijen,
in een landschap van Jan van Eyck,
waar gelukzaalgen op mossige weien
wandelen in het hemels rijk;
goedheid, goedheid, wonderlijke vrede,
al de dingen mij goedgezind,
in de weder ontsloten tuin van Eden
loopt een rild, ingetogen kind,
het heeft de staat van genade gevonden,
dieren leggen zich tam vóór hem,
het kent niet de voorvaderlijke zonde,
het spreekt met betoovrende stem;
voor dat verhaal vindt geen sterveling woorden,
maar de ziel heeft het àl verstaan,
hunkrende ziel, steeds door heimwee bekoorde,
eens zult gij Eden binnengaan!