Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 65]

[1950/2]

Pieter G. Buckinx
Zadel mijn paard

Zadel mijn paard. Mijn dagen zijn voorbij.
Voorbij de roep van 's levens bruiloftsfeest.
Niets laat ik achter, zelfs die pijn in mij
blijft branden in mijn geest.

En deze vreugde en deze droefenis,
en deze lust die nimmermeer geneest,
en deze koorts die nooit verzadigd is
aan mijn liefs zoete leest.

O deze graven aan de kerkhofmuur,
en deze koelte die mij werd beloofd.
Mij sloeg de zoete waanzin van het vuur
dat nooit meer wordt gedoofd.

Verloren nader ik uw verste rand
leven en dood. Ik ben een vreemdeling
voor allen hier. Maar eeuwig is dit land
waarvan ik zing.

Zadel mijn paard. Mijn dagen zijn voorbij.
O Prometheus, mijn handen beven niet.
En zie, mijn blik is hard. Maar diep in mij
schroeit het verdriet.