Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

Frans Cluytens
Requiem aeternam

Zalig die argeloos zijn handen dorst te vouwen
tot een baatzuchtge bede om regen of om zon
voor 't hoekje grond waar hij, met vlijt en Godsbetrouwen,
tot nijd van den gebuur, heerlijke groenten won.

Hij las de vetjes in zijn krant: ontaarde vrouwen,
manslag en kindermoord, een nooit verdorde bron
van wereldwalg; tot hij, met opgestroopte mouwen
en onberoerd gemoed, zijn dagtaak herbegon.

Gezalfd, gesterkt, gerust dat hij geen zondaar was,
is hij gelijkt en uitgeluid, en vroom begraven,
waar hij met ongeduld tot aan het oordeel wacht,

zoals een zelfbewuste primus van de klas
die van zijn stapel prijzen droomt, en als een brave
en nooit bekeurde knaap, zijn meester tegenlacht.