Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 94

Frank Meyland
Verdriet

Verdriet, o ijdel spel dat wij versieren
met het getaande lover van ons woord,
wát pogen wij ons leven uit te vieren
in nutteloos geweld of ongestoord

geluk van morgenstond tot avond?
Hier staan wij, moe, en haveloos, en naakt,
na elken droom als na een storm gehavend,
en speurend naar een licht dat nooit genaakt.

Verdriet, bedrieglijk spel dat wij verloren,
o bittere biecht en knagend zelfverwijt,
verdriet, uit jaren eenzaamheid geboren,
gij tamme rust en bange lijdzaamheid,

rust die mij dierbaar waart, gij doet mij vloeken.
Ik wil geen vrede meer, geen laf gekweel,
geen flauw geween uit zoeterige boeken...
Genoeg! Verbetenheid wordt nu mijn deel.