Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 94

[p. 8]

Jos. de Haes
Een gevallen vriend

I

Novemberland. Wie van de tijd
benadert de onverschilligheid
staat zwart tegen de horizon.
De gloed waarvan het hart de bron
eens was, is klagend uitgewoed.
Leden gebouwd uit as en roet
- terwijl 't onraadbaar leven brandt
onder de domper van 't verstand -
doorstaan niet langer lief en leed
en van de dagen beet na beet.

II

Veel verder dan een scherp begrip
de hete, purperrode klip
der liefde uitmergelt en beknot
met daverend houweel, is God...
is God een nieuwe kreits. Hij ziet
geen grens aan Zijn doorlucht gebied:
stralende tropen stalen licht,
beweegloos op zichzelf gericht.
Daar is verzoening met de dood,
en 't onaanvaardbaarste wordt groot
van stilte en onuitspreekbaarheid:
de harde wet van Zijn beleid.
En al wie binnen de einder van
die witte kreits niet dringen kan
en milderen zijn bonzend hoofd
werd te vergeefs een land beloofd.

[p. 9]

III

Zij dan vergeefs door mij bemind,
door mij, die rouw noch tranen vind,
geen blijf weet, en nooit troosten kon,
en zwart sta op de horizon.
Wat rest er van ons warme bloed?
Van mij tot u is as en roet
en 't gapen van een aarden mond...
Het zij zo, dat, de lustra rond,
chrysanten bloeien zonder zin,
en ik met u geen blijf weet in
novembermorgens koel geruis,
want slechts een vrouwenhart is thuis
bij 't graf van wie het leven liet.
Hang, God, die haar gebogen ziet
als naar verrijzend stemgerucht,
een geur van wierook in de lucht.