Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 538]

Gabriëlle Demedts
Ik heb gedaan...

Ik heb gedaan of al was als voorheen
maar binnenin was de bevreemding groot.
Hoe kon het zijn dat jij nu minder scheen
of was in werklijkheid de grootheid dood

die in mijn ziel met jou was opgegroeid?
En waarom vlekte donker nu de mond
- de tover van je glimlach uitgebloeid -
omdat de tijd je gave tanden schond?

Ik schaam mij diep. Ging ooit die sterke macht
met deze broze dingen saâm? Ach neen
en duizendmaal neen! Zwart als de nacht
had jij mogen zijn, doof en kaal meteen

als maar dezelfde uit je handdruk sprak...
Wie was dezelfde? Bestond die niet meer?
Ik zocht nog te schuilen onder het dak
van zacht herinn'ren, maar 't stortt'op me neer.