Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 449]

[1948/8]

Anton van Wilderode
De rozas

Het kerkhof is met scherven volgeregend
uit de rozas. De zon des morgens vlucht
met lichte passen langs en schittert even
snel en verblindend - en springt dan terug
over de smalle muur. Het bos der kruisen
staat langzaam op uit het genadig gras
dat alles volstroomt en de distelpluizen
kleven als dunne sneeuw tegen het struikgewas.

Hier werden wij tezaamgelegd met vieren,
een zachte middag, toen het ver geschut
met vlagen aanwoei en de geur van vlieren
als bijengolven gonsde rond de put.
De goudenregen liet zijn lome tressen
geduldig aan winds roekeloze luim
en in de holle schaduw der cypressen
stolt de sering tot vlokken van blauw schuim.

Dan liggen wij alleen. De mist der doden
trekt langzaam op boven een gaaf gelaat:
‘Een Provençaalse stad, wit en gesloten,
waarop de hagel van het zonlicht slaat
was mij het liefst, want in haar warme stallen
stonden mijn vaders paarden, groot en zwart.
Hun ruiter is bij Sint-Omaars gevallen;
een hete kogel opende zijn hart.’

[p. 450]

 

‘De schepen deinden in een wieg van water

 

dat dreunde en ruiste en vele stemmen had

 

en in de olievlekken op de branders klaarde

 

grijs Hamburg tot een vermiljoenen stad.

 

Ik hoorde 's nachts de meeuwen wederkeren

 

naar een beschutte plaats bij de hangars

 

en zag de lichte sneeuwval hunner veren.

 

Maar Hamburgs meeuw viel neer bij Sint-Omaars.’

 

 

 

De derde zegt: ‘Ik voer het water over

 

van een groen Wales naar 't groen vasteland.

 

Wit in de schaduw, tussen lis en lover,

 

sliep loom de vadervis in diamant.

 

Ik joeg het wild op in de rode herfsten

 

als Shelley's West-Wind op de riffen liep,

 

maar kwam gehoorzaam wanneer uit de verste

 

bossen om Sint-Omaars de Jager riep.’

 

 

 

Ik lig naast deze drie. De sterren oopnen

 

vurig en groot hun kelken in de nacht.

 

Ik hoor, doorheen de grond, de legers lopen

 

en hoe de mitrailleuse schaterlacht.

 

Wat is vergeefs? Hoevele zachte doden

 

liggen met open mond, als uitgebloeid?

 

Waar is het dorp, de vreugden en de noden

 

waarmee een hart dat scheidt voorgoed vergroeit?

 

 

 

Niets is vergeefs, want eeuwge kinderen spelen

 

op het klein kerkhof dat vergeten was.

 

Wind wiegt de rozen op haar slanke stelen

 

en God beweegt de wereld om haar as.

 

Maar op een morgen zal een jongen komen

 

die hier de scherven zamelt der rozas

 

en legt met tedere vingeren het volkomen

 

beeld van de Christus in het dauwnat gras.