Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 400]

Jos. de Haes
De lantaren

't Gezalfde doodgaan van de huizen.
Bewogen nacht over de straat.
En, wijl de wind begint te suizen,
gezonde kou van mijn gelaat.

Der gevels en der stoepen glansen
- o wiegend, mild lantarenlicht -
schijnen meteen verwoed te dansen
en teeknen kant op mijn gezicht.

Op mijn gezicht, achter gordijnen.
'k Zit, neuzend tegen 't vensterglas,
mijn slankste droom aaneen te lijmen,
van licht en donker, vuur en as.

'k Zit wezenloos en groot, te staren...
leven en zon zijn omgebracht;
rondom de scheefkop der lantaren
gaat de vertoning van de nacht.

En wat sinds 't oerbegin der eeuwen
geviel, is mijn geschiedenis.
'k Ben daad, 'k ben weer en wind en sneeuw, en
'k ben ziekte, liefde, heugenis.

In de aureool om dees lantaren
ben ik de donkerpaarse krans.
In deze straat ben ik sinds jaren
van stoep en dorpel sombre glans.

[p. 401]

 

Maar zon en leven zijn verdronken.

 

Mij blijven - nu de dag gedoofd -

 

twee ogen door de nieren lonken:

 

de jakhals in mijn eigen hoofd.

 

 

 

En wie vergat zichzelf te sparen,

 

en kreunt soms luider dan verwacht,

 

ben ik, de scheefkop der lantaren,

 

grauwe vertoning van de nacht.