Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 205]

Michel van der Plas
Sonnetten

I

Uw lieve brieven zijn de wonderlijkste dingen.
In de oranjerie ga ik ze 's middags lezen
en weer herlezen, lief die niet mijn lief wilt wezen,
wijl gij het afscheid naamt waarvan ik steeds blijf zingen.
Ik leef de dagen weer... ‘Hier bloeien de seringen’,
schreeft gij, ‘Kom hier en blijf en je zult vast genezen’ -
Uw schrift wordt klein en haast vertederd: ‘Lief, de mezen
vliegen weer door de tuin waar wij eens samen gingen’ -

Waarom blijft het niet waar wat gij eens hebt geschreven?
Het is weldra weer lente. Denkt gij 't zelfde niet?
Seringen, mezen, kussen, heel het oude lied
zal even zoet zijn, vrouw, om samen te beleven.
Ik heb u enkel een oranjerie te geven
en deze uw brieven en dit dagelijks verdriet.

[p. 206]

II

Want zie, dit is mijn angst, dat voor gij weer zult keren,
het einde komt aan al wat mensenkindren dromen,
dat bliksem schoonheid doodt, dat dagen zullen komen
waarop de hemel splijt wat wij nog steeds begeren.
Kom weer voordat de lucht, de zonnen en de sferen
geschokt worden, o vrouw! Kom weer voordat de bomen
als halmen vallen en de wateren vrijuit stromen
over het laatst bezit dat wij beangst beheren.

Laat ons nog éne nacht het goede lichaam prijzen
voordat het bukken moet onder Gods harde stem:
klaroenen schallen morgen door Jeruzalem.
Kom weer, o vrouw, kom weer tot liefdes paradijzen,
wanneer gij met mij ziet hoe reeds de luchten grijzen.
Laat ons niet eenzaam zijn, zoals ik eenzaam ben.

[p. 207]

III

Dat ik nog dikwijls denk aan uwe wederkeer
maakt alle nachten goed waarin ik u moet missen.
Wanneer gij niet gelooft, hoezeer ik u begeer,
geloof mijn tranen dan en haar geheimenissen,
geloof mijn verzen dan waarin ik lijden leer,
geloof mijn zwerving dan door al de ongewisse
doolhoven van de pijn - want ik geloof niet meer,
ik ben de zwerver die naar iedere weg moet gissen.

Ook gij moet eenzaam zijn. Hoezeer gij ook zult delen
in de verrukkingen die u een ander schenkt,
ach, eenmaal keert de dag dat gij berouwvol denkt
aan wie u trouwer was, o vrouw, dan de zovele
goudzoekers om u heen. Zijt gij moe van het spelen,
rank hert? Herinner u hoe ik u heb gedrenkt...