Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 158]

Adriaan Magerman
De zwaan van Tuonela

Voor de muziek van Sibelius.

Hoe zal ik zuiver in de droom verglijden,
nu ook de liefste ster is uitgebrand,
de eerste sneeuw ontviel? Hoe zal ik smartloos scheiden
van wat mij bindt: de weemoed van dit land?

Want in de witte nacht vloeien de baren open,
en ben ik blind van weelde en van angst,
en bijna stijgend, als een trage vogel,
ben ik het wonder zelf, ben ik de diepste zang:

Onmetelijk meer waarop de zachte zwanen zweven,
tussen de sneeuwen bergen en de klare nacht,
wij worden duister naar de laatste droom gedreven,
het schemerend Tuonela, waar de dood ons wacht.