Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 93

[p. 76]

Gaston Duribreux
Het meisje en de hond

Toen de jongen verscheen waadde het meisje moeizaam door de mulle zandbaan, achter het duin. De warmte prikkelde haar en de nieuwe weelde in haar vormen, die sedert kort zo natuurlijk en onnaspeurlijk aan haar was gegroeid, hinderde haar thans als overtollig en dwingend.

Nooit tevoren hadden ze elkander in de eenzaamheid ontmoet en terwijl de jongen, stuivend in het zand, van het duin neerhuppelde en dadelijk haar hand greep, voelde het meisje dat het omringende landschap, waarop ze terloops een hulpbehoevende blik wierp, geen lenigende diepte meer had, geen horizont meer waarin ze zich bevrijdend kon uitstrekken, wanneer de vlugge rijping van haar wezen haar benauwde. De ganse uitstraling van de natuur, die invloed op haar kon hebben, scheen zich opeens in de jongen te hebben overgeplaatst. Op deze stonde was hij het Al, dat haar physiologisch wezen beheerste en voor het eerst doortrok haar een welige angst.

Hij stelde zich eerbiedig en beminnelijk aan, haar omwevend. Wat hij haar te zeggen had was nooit tevoren door een jongen aan een meisje gezegd geweest, daar was hij stellig van overtuigd. Niet zó! Zijn gevoelen was zo nieuw dat hij er zelf verstomd van stond als vóór een onvermoede wereld, buiten al het bestaande.

‘Gij zijt schoon!’ betuigde hij, met zoveel frisse gretigheid alsof hij iets zeldzaam oorspronkelijks had gevonden, en het schokte haar. Zij had geen notie meer van plaats of van tijd die verstreek. Totdat hij er toe kwam haar te verklaren dat hij haar aanbad. En ook dat, hoe opgeschroefd en banaal het had kunnen klinken, trof het meisje diep en ontstak in haar een gloed van ontluikend genot. De plotse verering van de jongen, die vergoding, ontplooide haar wezen en deed haar minachtend staan tegenover de kleinerende wijsheid en de zorgzame, beperkende liefde van haar ouders, thuis.

Maar de grootste ontsteltenis bracht hij over haar, toen hij beweerde, met nederig bedwongen begerigheid, dat hij, met haar instemming, het grootste geluk tegemoet ging dat een man kan beleven.

Blijkbaar was dat een natuurlijke en impulsieve uiting, waarvan hij zelf niet eens de draagwijdte naging, noch waarbij hij rechtstreeks in beschouwing nam wat zijn opperste geluk bij haar kon betekenen; maar het meisje was zo ontvankelijk, dat zij daar huiverig voor terugdeinsde, alsof hij reeds een intiem

[p. 77]

deel van haarzelf had betreden. Op haar voelde zij reeds de aanstorming van het mateloos mannelijk verlangen en, door haar eigen physieke rusteloosheid heen, begreep ze dat deze uiterste geluksverzadiging van de jongen slechts kon bereikt worden door een brekende storing in haar zelf en in haar lichaam. En voor het mysterie van die wording en die ontwording in haar schrok zij heftig terug.

De bewustheid daarvan was echter van korte duur, een scheut, een flits, aanstonds gedoofd in de overmaat van haar ontroering en de bedwelming van zijn aanwezigheid. De hartstocht in haar had ook geen gebaande wegen, waarin hij doordringen kon. Het was alleen een onbepaald weeldegevoel dat zich over haar verspreidde, als een geheimzinnig fluidum, dat haar vlees deed zwellen en haar organen rijpen. Eens nog brak een grote schuwheid over haar uit, een hulpeloos verlangen naar vluchten en zich onttrekken, maar zij kon niet weg. Haar leden waren te zwaar en haar gedachten te bekrompen. Werkelijk voltrok zich een plantaardig rijpen aan haar, een langzaam overgroeid zijn als van een plant in zon en dampige atmosfeer. Wanneer zij week voor zijn opdringerige blik, met een nerveuse beweging van haar hoofd en haar leden, was zij het evenbeeld van een bloem die schuddend haar zaadmeel strooit. Hij glimlachte dan, bestoven, en eens blonken zijn ogen van open vreugde en woeste begeerlijkheid, dan werkte het sluipend bloed en was zijn blik overfloerst met een eindeloze teerheid en een weemoedige goedheid waarvoor alles begeven moest.

Zij had nooit aanraking gekend, maar zij vreesde, moest hij toen haar borst aangeraakt hebben, dat zij bewusteloos aan zijn voeten zou neergevallen zijn.

Bij haar terugkeer, langs de binnendijk, alleen en ingekeerd, werd ze plots aangelopen door een hond van onbepaalbaar ras, die bij haar bescherming zocht en zich, zonder geluid, schuin tegen haar aanvleide. Machinaal strekte zij haar hand naar zijn pels uit en keek in de bruine ogen, die met een tere radeloosheid waren beslagen. Geen menselijke uitdrukking nochtans, waar de rede doorheenflitst, maar de weergave van zóveel innerlijke bewogenheid en onrust dat deze dierlijke blik het menselijke benaderde of zelfs evenaarde.

Doch alles volgde zich snel op. Het gekef van verscheidene andere honden klonk achter hen en toen onderscheidde het meisje duidelijk achter de verschrikte hulpeloosheid in de dierenogen, een verrukte en overweldigende drang naar het instinctieve genot, die het beest volkomen vreemd en ongeschikt maakte voor hulp of bescherming. Eer nog de andere dieren waren genaderd had zich de teefhond van het meisje gescheiden en was de straat opgerend, nagejaagd en weldra ingehaald door de bende, die zich, met blij geblaf en dwaas roekeloze hitsigheid op hem verdrong.

Een klaar begrip daarvan kreeg eerst het meisje toen een oude, hinkende man, met een zak op de rug, een vrouw toeriep aan de overzijde van de straat:

[p. 78]

‘Als het uw hond is, loop hem achterna met een emmer water, het zal nodig zijn!’ en er een paar schunnigheden aan toevoegde.

In de blik van de teefhond had zij meteen al de roerselen herkend en de physieke aandrang van haar eigen kiemend wezen.

Neen! Niet naar huis wilde zij toen, niet naar de verdoken koestering van haar meisjesgeheim, niet naar een pieus verzwijgen aan haar ouders van haar eerste troebele ervaring. Wanhoop, walg en opstandigheid dreven haar naar zee. Zij voelde zich tot aan het hart bezoedeld, het vlees vergiftigd en wilde zich reinigen in de wind, een heidense zuivering en absolvatie bekomen in contact met het oerechte water. Weldra betrad zij de harde, veerkrachtige rand van de hoge zeedijk, met het strand beneden zich, de cascades van de golven op haar hoogte en de reine glazigheid van de wolken op de einder.

Tweestrijd kende zij niet. Dadelijk had zij het gewonnen. Zee en wind wiesen de schande uit en verscherpten haar afkeer voor al deze schijnbaar natuurgedwongen gluiperigheid in haar vlees. De hoogten van haar ziel weigerden deze slaafse, steeds algelijke en tot in het oneindige herhaalde onderworpenheid aan het zinnelijk instinct en de troebelheid van het lichaam, zij weigerden dit opgenomen worden in een onveranderlijk rhythme van de natuur, met het onrustig genot als loon en als straf, de verzadiging, de verwelking, die de mens eenzaam laat vóór een griezelig aanschouwen der dingen, een werkelijkheid bedroevend als de dood.

Hier aan zee werd dat stopgezet. Hier kon men aan alles ontstijgen en zijn eigen vrije vlucht nemen. De stem van de zee, dat malen van schelpen en keien, was niet strelend en zacht, maar gebiedend en zuiverend. Hier was niet, zoals op de altijd van planten overstelpte aarde een wulpse fatale doem van groeien, rijpen en voorttelen. Hier was geen onverbiddelijk voorthollen in het rad van de natuur. Hier was niets dan steriel zand en zoutige wind, zonder zaden van bevruchting, alleen klarend en zoutend.

Daar middenin voelde het meisje zich verdunnen en rijziger worden, haar vlees harden en haar jeugdige borst tot in de uiteinden verstrakken. Zij wilde de natuur niet schaden of de harmonie van haar door God geschapen wezen niet verminken. Maar ze wilde geen teefhond zijn! Zij wilde ze verbeiden met stugheid en heldere geest, de echte roepstemmen van haar ziel, van God en van de verheven gedachten, die haar geleidelijk zouden verplichten tot de vermurwing van het vlees en tot het moederschap...

Maar wachtend op deze strenge boodschap kon ook deze tocht op de strakke, blauwarduinen rand van de dijk niet vergeefs zijn. Toen haar lichaam voldoende getemperd was in de wind en al het zinnelijk gezwel uit haar geweken, sloegen haar kracht en haar onvermurwbaarheid over tot een welig gevoelen van vrouwelijke bereidvaardigheid en tot het onstuimig verlangen naar een veredelende taak. En daar het toen nog oorlog was en tijd van rampen dacht zij aan hulp en bijstand bieden en aan reddend heroïsme.