Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 538]

Rene Verbeeck
Een zomer

I
Juni

En dat gij, Juni, maar een feestkleed zijt,
dat, dra verkleurd en uit elkaar gereten,
verwaaien zal en vallen uit den tijd,
wat deert het wie van alle schoonheid weten
de bronaêr die niet sterft in de natuur
en ons? God is die geen sieraden kent
en als hij hoogtij viert zijn in zijn vuur
verteerd de bloesemkransen onzer lent';
hij zet ons naakt in 't zenith van ons leven.
En wat is roem? Een naam die even blinkt,
iets langer maar dan geest en lijf ineengedreven
staan in 't lied dat van hun eenheid zingt.
En wie, wie woont bestendig in gezangen?
De zanger zelf is broeder van den wind,
zijn hart wordt voortgejaagd dóór overgangen;
Er is geen ander nest waar het ooit vrede vindt
(ook niet in u, o Juni, glanzend heden!)
dan in de kracht die u en ons verdrijft
- ontgoochelingen dóór en bitterheden -
van broze bloem naar vrucht die rijpt,
zodat wij gaarne leven.

[p. 539]

II
Juli

Roerloos staan de kruinen heet en donker
in het blinkend paradijs. In de zon.
Wier vlammen knetterend door het koren slaan
en dansen door der minnaars bronzen lijven.
Dronken zinken nachten in den gloed der dagen
die niet aflaten wil. En dit is rust.
Al komt weldra het hete vechten met
de zeis, dit is de goede sterke rust,
waaraan geen kwellende verlangen vreet,
geen hoop, geen vrees en 't hart ontmanteld is:
een vesting in den zaligen tijd van vrede.
Hoe zoet is het als alle krachten zijn
ontbonden van verovering en verweer,
geheeld de wonden die w' elkander sloegen
en ons de schepping vriendelijk is gezind.
Wij liggen in de zon en zinken in de zon,
mijn lief en ik, en voelen 't wel hoe stil
met ons en van hetzelfde heil doorstraald
de heuvel glijdt verloren-gewonnen
in den milden schoot van overgave,
nu de tijden zijn vervuld en d' aarde schenkend is.

[p. 540]

III
Augustus

De hemel grondeloos blauw en wolken zeilen
schitterwit, waarin uw late glorie straalt,
verheven zon, over 't verzadigd land;
de zolders wegen van uw gaven dóór
en wat in lauwe schaduwen traag rijpt
valt straks ons zeker in de hand. Gij gaat
en laat ons dra met koude en schemering alleen...
Maar 't lijf is vol en zwaar als vruchtvlees
van uw licht, het dronk uw gloed als wijn
die ná zal tintelen in hoofd en zinnen,
als later wij - wellicht van d' aarde los-
gerukt met schimmen door de ijlte dolen
en er veel geest en weinig lichaam is -
naar roemers grijpen in dien barren nood,
Augustus, als wij op uw volheid teren,
tot God weer groeien kan in stof en vorm.