Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 363]

Marnix van Gavere
Rembrandt bekijkt zich in een spiegel

voor Br. Maximinus.

Hij staart als blind op 't beeld in den spiegel, en kijkt,
Vervreemd en ver, als 't wezen van een ander aan:
Hij ziet een mensch die niets en nooit zich zelf ontwijkt,
En die de wereld weegt waarin hij moet bestaan,

Hij speurt op zijn gelaat de frischheid die er wijkt,
En rilt, als wreef een koele hand zijn rimpels aan:
O bittre somberheid, waaraan een hart bezwijkt,
Daar schoonheid maar alleen door wein'gen wordt verstaan!...

Doch om die schoonheid is 't, dat hij nog lééft alleen,
Dat hij verwerpt zijn tijd om 't eeuw'ge te bestreven;
Doch om dié schoonheid is 't, dat eenzaam als nog géén,
Hij norsch zich zelf bedwingt en dringt naar 't diepst beleven,
Want hij die staat ter spiegel, als een beeld van steen,
Hij kent één wet, de wet van God te zijn gedreven!...