zichten, de critici van morgen zullen op afstand, van een beter inzicht getuigen. Wat den mensch aanhing wordt vergeten en een nieuwe aureool glanst rond zijn naam. Maar dan is de schrijver dood en begraven.
Wie in Timmermans den heimatschrijver bij uitstek heeft gezien en hem zijn folkloristischen inslag heeft verweten, zal misschien nog tot de conclusie moeten komen dat het typische, eigenaardige Vlaamsche levensbeeld juist de aantrekkelijkheid bleek te zijn voor het Europeesch publiek dat hij wist te verwerven.
In de reeks werken van Timmermans zullen ons blijven verheugen ‘Pallieter’, ‘De zeer schoone uren van Juffrouw Symforosa Begijntje’, ‘Boerenpsalm’, de korte vertellingen en het tooneelwerk, dat nog steeds de planken houdt.
Gekluisterd aan zijn ziekbed, niet meer in staat te teekenen of te schrijven, is hij diep in eigen ziel gaan delven. In de stille huiskamer waar zijn bed stond, alleen met vrouw en kinderen is de muze hem genadig geweest. Van de wereld had hij afstand gedaan en zoo vermocht hij die enkele, zeer schoone en doorleefde gedichten te schrijven, die zijn vrienden hebben laten drukken.
Er hangt een waas van weemoed rond het schoone leven van den kunstenaar die het Vlaamsche leven en de Vlaamsche ziel, naar eigen inzicht, met kleur en liefde voor het leven, heeft kunnen vertolken.
Ik vergeet nimmer een reis in het hooge Noorden waar ik in elken boekwinkel Timmermans in vertaling aantrof. Zoo verdwijnt met hem de nobele gezant van onze literatuur, die voor het buitenland het wezen van Vlaanderen hielp weergeven, aspecten van ons wezen en de schoonheid van ons landschap beschreef, die voor vreemden en landgenooten onvergetelijk zullen blijven.
Timmermans, de schoone verteller en gulle mensch, is heengegaan.
Het is een groot verlies voor Vlaanderen, een groot verlies voor België.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
