Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 157]

J.W. Hofstra
‘Le spectre de la rose’
Ballet

voor D. Dreuilhe, vriend en dichter.

Zal ik dit licht, die stem, tot droom in mij ontstoken
Vergeten als het licht des nachts dooft aan den dag?
Heeft één der onzen ooit het dagrood oog geloken
Zoolang hem van één mond het ademen nog wacht?

De sluimerslaap is als vermomde rust gegeven
Toen Dood mij, laatste telg, eenzame erfgenaam,
Uw beeld, verraste roos, in danspas aan zag zweven
Van 't eigen lijf gekleed, onder zijn eigen naam.

Van toen af zoekt mijn hand den sluier van den schemer
Te binden voor het blauw der oogen, als de nacht
Drijft op den eersten trans; zie om U, vriend, ik neem er
De sterren uit - een god betrekt de laatste wacht.

Parijs, Maart '46