Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 525]

Pieter G. Buckinx
De laatste nacht

Mijn laatste nacht in dit versomberd huis
dat morgen wordt gesloopt. Ik luister naar 't geruisch
der appelboomen in den voorjaarswind
en waak en bid, zooals ik eens als kind
gewaakt heb en gebeden, in de koele nachten
wanneer de koekoek riep, diep op den horizon,
waar reeds het licht zijn zilveren tocht begon.

O prille kinderdroom: te slapen in de grachten
bij geur van meidoorn, aardbei en jasmijn,
en zonder droefenis en zonder zorgen,
verloren en bereid, in uwen arm geborgen,
te slapen slechts en niets dan droom te zijn.

Vaarwel. Ik zie de ceders en de zwarte linden
voor het raam, waarin de maan ontwaakt.
Wie roept mij in den nacht? Wie heeft mij aangeraakt
in dezen droom? Ik bid voor mijn beminden.

Ik hoor een witte engel zingen
hoog op de marmeren zuil der hel.
Ik zie den ring der maan verspringen
over mijn roode heuvelklingen,
over mijn zwarte citadel.

Vaarwel. Vaarwel. Straks zet de jonge zon
de wereld van mijn jeugd in sombren gloed.
Ik hoor het bonzend smeeken van mijn bloed
en huiver voor dit nieuwe Babylon.