Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 399]

C.M. van den Heever
Gedichte

I
Die jagter treur oor sy vriend

Ek het jou langs die pad laat staan,
ek het jou langs die pad laat staan en gaan
nou verder voort, terwyl 'n kruis
jou afskeid teken van jou huis
wat steeds die wye velde was
met bulte blink van somergras
en verre paaie wit soos as,
'n horison ver om jou rond -
maar steeds in jou die dood se wond.
Ek het jou langs die pad laat staan
ek het jou langs die pad laat staan en gaan
waar winde in die bosse sing
die wolke grys-blink vlae bring
van najaarsreën wat diep en wyd
die aarde vul met diensbaarheid -
waar saans die tarentaal se lied
sag met my praat oor ou verdriet.
Ek het jou langs die pad laat staan en gaan
waar vleie klam en geurig is,
die aand een goud, die duisternis
'n see waarin ek daal en daal
na jou wat verder van my dwaal
die diep grot van die newels in
waarheen jy my ook straks sal win.
Ek sien die maan wat uit die dood

[p. 400]

 

herrys en roep, steeds blink en groot,

 

tot ek my vrees verslaan, die jag

 

weer voortsit en die spel met bloed

 

my vir allenigheid vergoed.

 

Maar jy bly ver, net in die wind

 

is as wat wegwaai - jou hervind

 

moet ek tog eindelik as ek aan

 

die laaste grens, verower, staan.

II
Die slagter

Hy is 'n slagter en reëlmatig val
sy byl al kappend op die harde blok;
vuil is sy baard, sy oë flets en stom,
en in sy hande ruk die ouderdom.

Maar as sy smerige deur gegrendel word
en hy sy skraal profytjie langsaam tel,
dan dink hy aan sy vrou se vroeë dood:
jare wat nou bitter na die lippe wel.

En vroeg gaan hy dan na die geel hotel;
soos elke middag drink hy; langsaam rys
uit sy verwarde gees en troebel jare
'n vrou en sy verlore paradys.