Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 337]

Felix Timmermans
Verzen⁽¹⁾

I

De blaadren rijzen door den stuggen nevel,
er zijn geen klanken meer, er is geen lied,
slechts in het dorre riet een vroom geprevel.
Dit is de tijd dat men naar binnen ziet.

Want wij zijn arm, en knagen aan 't verleden,
en spelen met de kaarten van verdriet.
Het schoonste sprookje stelt ons niet tevreden,
en door de nevel lokt de toekomst niet.

Het leven vlood en d'asch blijft in onz' handen,
't verlangen stijgt om mede te vergaan.
Doch in den weemoed blijft één lichtje branden,

het licht dat we in den zomer overslaan,
waarvoor wij slechts, tot onze scha en schande,
rondom den wintertijd om olie gaan.

(1) Uit een gedichtenbundel ‘Adagio’ in handschrift.

[p. 338]

II

De Herfst blaast op den horen,
en 't wierookt in het hout;
de vruchten gloren.
De stilten weven gobelijnen
van gouddraad over 't woud,
met reeën, die verbaasd verschijnen
uit varens en frambozenhout,
en sierlijk weer verdwijnen.....
De schoonheid droomt van boom tot boom,
doch alle schoonheid zal verkwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
maar Gij zijt d'Eeuwigheid!
Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt,
en zegen ook zijn vruchten.
Een eendendriehoek in de luchten:
nu komt de wintertijd.
Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten.
Ik ben bereid.

[p. 339]

III

De dag ging als een bloem verslensen,
haar laatste blad verbrandt.
De vrede nevelt over 't land,
de rust dauwt op de menschen.
Uit stilte en uit sterrenlicht
wordt dan een altaar opgericht.
En luister nu, hoe alle dingen zingen,
en alles zingend in elkaar vervliet,
de menschen en de dingen,
de vreugd, het kwaad en het verdriet,
lijk duizend schoon accoorden,
van één en van hetzelfde lied!
O, zalig uur, waarin de ziel, gerijpt
van zangen, zonder beeld of woorden
Gods wil begrijpt!

[p. 340]

IV
Emmaüs

‘Heer, blijf bij ons, de zon gaat onder!’
Wij boden dan het avondbrood
den vreemden man, die langs de baan
met ons was meegegaan.
En wijl Hij, 't zegenend, de oogen sloot,
gebeurde het: zijn aangezicht.
verklaarde in een hemelsch licht,
waarin Hij plotseling verdween.
Dat was het wonder.
Wij stonden weer alleen.
doch vouwden blij onz' handen
Het was alsof Hij door ons heen verdween,
en 't licht in ons is blijven branden,
Blijf zoo in ons, o Heer, de zon gaat onder.