Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 224]

Cola Debrot
Drie liefdesgedichten

Witte bloesems

Straks zie ik van haar avondjurk de slippen,
Wanneer zij heenglijdt uit de schaduwplek.
Nu kijk ik naar de onrust van haar lippen
En naar het maanlicht aan haar wang en nek.

Wij zouden wel hartstochtlijk willen weenen,
Getroffen door de gunst van het geluk
Tot ik van de jasmijnen, maanbeschenen,
Het takje witte bloesems voor haar pluk.

Blijken van liefde worden uitgewisseld,
Ofschoon wij zwijgen in het licht der maan,
Omdat met woordengalm slechts wordt bedisseld
De eenzaamheid van ons bewolkt bestaan.

[p. 225]

Beauté mortelle

Marmeren glans, ik geef er niet meer om,
De wellust van Uw hals viel ik ten prooi.
Ik hield van amaryllen, half verstrooid,
Voor ik mij op Uw lippenrood bezon.

De hitte van de Castiliaansche zon
Wedijvert met Uw rossen harentooi.
De schoonste lelie voelt zich soms berooid,
Omdat Uw voorhoofd 't van haar blankheid won.

Maar voorhoofd, hals, lippen en haren blond,
Eeuwige oorsprong mijner vreugd bevonden,
Zij hooren aan Uw lijk toe, ijzig koud,

En 'k zit, mijn voorhoofd op Uw witte sponde,
Vertwijfeld, daar ik evenmin doorgrond
Uw starren blik, die naar den einder schouwt.

(geïnspireerd door Luis de Góngora).

[p. 226]

Solveig

Hoe lang reeds, in de schaduw van de linden,
Vertoeft Peer Gynt in deze doodengaarde,
Waar Solveig uitgestrekt ligt in de aarde,
Doodstil, als allen, die zich hier bevinden.

Een stem ruischt in de toppen van de boomen
En maakt misbaar, omdat zij is gestorven
En hij zoo lang, schoon uitgeput, verzworven,
Najoeg, niet de beminde, maar zijn droomen.

Pas nu hij zijn verlangen niet verzaakt,
Maar weer vermag zijn liefde te verduren,
Voelt hij hoe zacht haar engelvleugel raakt

Als hij in 't broeien der namiddaguren,
Alsof hij uit een donkren dood ontwaakt,
Verwonderd omkijkt tusschen kerkhofmuren.

Uit: Bewolkt Bestaan (in voorbereiding).