Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1945

[p. 149]

Henriette Roland Holst
En zoo het dan een waan is

En zoo het dan een waan is te gelooven
Dat liefde ons eens allen verlossen zal
En haar zegen oneindig gaat te boven
De krachten van verderf in het heelal; -

Te gelooven, dat de duistere daemonen
Die huizen in het menschelijk gemoed
En alles wat ademt, en leeft, bewonen,
Haar, overmand zullen valle 'eerst te voet, -

Zoo wil ik liever leven in dien waan
Waar zooveel dappre daden aan ontsprongen,
Die heeft zooveel verslaagnen opgericht,
Wiens lof zooveel bezielde dichters zongen,
Dan eenzaam, verbeten en verbitterd staan
In wreder waarheid onbarmhartig licht.

[p. 150]

II

 

Maar 't is niet waan en dat weten wij allen

 

Voor wie genade op hun levenspad

 

Het milde licht eener waarheid deed vallen

 

Waarvan hun hart nimmer den glans vergat; -

 

 

 

Die nooit haar warmte in hun hart ontbeerden

 

Voor wien iedere beet die hun mond at,

 

In zoete kracht en zaligheid verkeerde

 

Omdat de liefde haar gezegend had.

 

 

 

Al is de mensch van nu nog zoo verdorven

 

Van verbeelding, zoo verhard van gemoed,

 

Ook voor hem is Christus aan 't kruis gestorven,

 

Zijn ziel ontsprong aan Gods eeuwige klaarheid.

 

Daarom kunnen wij roemen in de waarheid:

 

De waarheid is niet beter; zij is zoet.