Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1945

[p. 7]

Jan van Nijlen
Verzen

Ik neem koelbloedig de geruchten op
Die voorjaarswind door 't open venster blaast.
't Ontroert mij niet en de oude harteklop
Gaat, als voorheen, niet sneller en verdwaasd
Wanneer de zon de jonge knoppen breekt.
Ik vond de rust, maar deze valsche vrede
Is een geschenk van 't leven dat zich wreekt:
Ik ga met trage stappen naar beneden.

Ik schuif dan ook voorjaar en zon terzijde
En om den tijd, die voortknaagt, te bestrijden
Heb ik 't beproefde wapen opgeraapt,
Den droom, die, als van ouds, mij zal verlossen
Op een rivier der Braziliaansche bosschen,
Waar de anaconda langs den oever slaapt.

[p. 8]

II
De schepen

 

Ik hoor vanavond verre schepen fluiten

 

En, even hopend, schoon ik niets verwacht,

 

Druk ik mijn hoofd tegen de kille ruiten

 

En zie de haven in den blauwen nacht.

 

 

 

Vertrouwd geluid, ik hoorde u reeds als kind,

 

Soms midden in den nacht, maar meestal tegen

 

Den avond bij het opgaan van den wind,

 

Als moeder zei: wij krijgen zeker regen.

 

 

 

Toen dacht ik reeds aan dezen die vertrekken

 

Ver van het huis en het misprezen land,

 

De begenadigden, de zachte gekken

 

Die zullen zoeken naar een vaderland,

 

 

 

En in mijn droomen voer ik met hen mee,

 

Ofschoon geboren in een buurt der haven,

 

Bereikte ik nooit den oever van de zee,

 

Laat staan Tananarive of Tamatave.

 

 

 

Het kind dat aan zijn lot nooit gansch kon wennen

 

En door den droom nog voortleeft in den man,

 

Weet nu dat een klein stukje heide en dennen

 

Alles bevat wat de aarde geven kan.

 

 

 

Maar soms, al ben ik bitter en gehard

 

Door 't leven, overstroomt een niet te stuiten

 

Vloed van verlangens mijn onwillig hart

 

Als in den nacht de verre schepen fluiten.