Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 474]

Elegie
door Marnix van Gavere

Gij slaapt zoo schoon nu in den eeuw'gen nacht,
Zoo schoon, en in een luister zóó verheven,
Dat van uw beeld een droombeeld is gebleven
Zoo eindloos lief als onverklaarbaar zacht...

En schoon gij thans een nietig iets moest zijn,
Een ijle huls, gespleten en vergeten,
Herrijst gij grootsch, van glans zoo ongeweten
Als schiep de dood uw lichaam zonder lijn...

Gij zijt zoo ver van vuur en wolk en wind,
Zoo eeuwiglijk verlost van alle dingen,
Die wild en onverhoeds een hart bespringen
Wanneer een band aan aarde en mensch het bindt,

Dat ongenaakbaar gij nu zwerft en zweeft,
En met uw dood het leven hebt gevonden,
Waar gansch uw ziel, zoo fel en ongeschonden,
Haar duur op de aarde alleen heeft voor geleefd...