Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 415]

Het beste van den mensch
door Karel Jonckheere

Voor mijn hond Tita.

Wie is het dier? Ik, die hier teeder tracht te spreken,
of gij met uwen blik, waarin meer weemoed staat
dan in het schoonste vers, waarin onze oogen breken,
omdat in wat muziek het hart der menschen slaat?

Ik vind het woord maar niet, dat, tusschen hand en pooten,
de diepe weerga biedt van trouw en innigheid.
Ik zoek een zoeten klank, waarin ook ligt besloten
wat uwe simple ziel uitstraalt aan menschlijkheid.

Gij richt u aan mij op en weet maar niet te zeggen
hoe jammer gij het vindt, dat wij geen broeders zijn.
Heb liever spijt om mij, laat mij mijn voorhoofd leggen
aan uwen zachten hals en luister naar mijn pijn:

Gij zijt een hond en vraagt alleen wat teeder streelen
en soms een blijder woord, wat water en wat brood;
de menschen met elkaar hebben niet méér te deelen,
want anders gaat hun hart en ook hun lichaam dood.