Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 289]

Aan zee
door Louis de Bourbon

Toen kwam, na dezen warmen dag, de schemer
en hield haar koelen waaier langs de wegen,
en wij, die het verlossend woord niet vonden, zwegen
en wisten ons een offer van den nacht, den nemer.

Op 't witte laken, als een donkre roze,
bloeide uw gelaat en wij, wij gingen onder
in 't donkre stroomen van dat wilde wonder
en werden golven van het eindelooze.

Nadien, u overlatend aan de droomen,
en weergekeerd tot deze eenzaamheid
waaraan ik nogmaals dacht te zijn ontkomen,

stond ik aan 't raam en zag de vage zoomen
der verre zee, een aardsche oneindigheid,
waarop het dwaallicht van de maan kwam stroomen.