Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 255]

Levenslied
door Gabriëlle Demedts

Het oude leven trouw, als bij geknotte wilgen,
herrijst het groen der hoop om mijn verminkten staat,
wijl nog de laatste slagen door 't gebeente zindren
verbloemt een lach alreeds 't geteisterde gelaat.

Maar stilaan sterft de wilg; het worden schraler twijgen
door 't zonlicht opgewekt tot levenswarmen groei.
Zij fluistren in den wind verwondring om hun eigen
bevreemdend frisch bestaan: een wonde ontsprongen bloei,

een wonde ontsprongen lied. De vogel in de boomen
beluistert blij verrast een oudbekend geluid,
verlangen in hem wast voorgoed tehuis te komen;
maar 't onvergankelijk lied 'n verganklijk nest omsluit.

Dat weet zijn bonzend hart, dat weten wilgetwijgen,
en toch hun aardsch gemoed betracht een tastbaar iets.
Al waar' het nog zoo broos waar zij van houden zouden
daarzonder is voor hen de heele wereld niets.