Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 162]

De dichter⁽¹⁾
door J.L. de Belder

I

Hij droomt en ziet de blijde kinderen spelen
die met hem speelden op de groene wei,
doch voelt zich zelf verloren tusschen vele
en sterke knapen die met luid geschrei

de heuvels schallen doen van harde kreten
(de duinen rond de zonvergulde stad);
hij doolt alleen en wil het spel vergeten
waaraan hij aarzelend slechts deelgenomen had.

Hij doolt alleen waar blauwe baren slagen
tegen de rotsen op der Middellandsche zee.
Hij weet in zich den aanvang van een klagen,
van een zacht klagen en een talmend wee

dat hem gevangen houdt reeds lange dagen
dat hem niet los laat, dat hem steeds bevangt.
Hij weet niet dat in hem het spel der baren,
het wentelspel der blauwe zee, aanvangt,

dat vogelen zingen in zijn bloed en kweelen,
dat wolken in zijn hoofd hun dartel spel,
hun golvend spel begonnen en dat frele
en kleine bloemen vloeien, hard en schel

(1) Uit een episch gedicht ‘EPIMENIDES’ in voorbereiding.

[p. 163]

 

in zijn jong bloed dat hij nog nooit te voren

 

zoo koortsig in zijn lichaam leven wist

 

en hij staat stil en wil het fluisteren hooren

 

dat in de zee, de lucht en in de dagen is.

 

 

 

En luisterend beseft hij plots wat vrouwen

 

wat schoone vrouwen in het leven van een knaap,

 

een kleinen droomer, kunnen helpen bouwen

 

aan innigheid, aan eenen stillen staat

 

 

 

van treurnis, hoop en sterk verlangen,

 

aan droomen, klaarheid en gedempt geluk,

 

verwachting: vruchten die te rijpen hangen

 

maar die nog niemand heeft geplukt.

II

Dan danst hij. In de madelieven
gaan zijne voeten naar de wijs
van zijn geluk en naar believen
dansen zij ook in het edelweis.

Zijn dansen is de snelle hinde
die in het water van de bron
de koelheid plots wil wedervinden
en de weerspiegeling van de zon.

Zijn dansen wordt het scherpe glijden
van vogelen in hooge vlucht.
Het is het groot en trouw verblijden
van wien naar zijn geliefde zucht

en haar plots merkt waar hij verlaten
en hunkerend te wachten stond;
nu gaan zij door de avondstraten
en hij kust telkens weer haar mond.

[p. 164]

 

Hij is verheugd en nieuw geboren.

 

Hij is gelukkig om het licht

 

en wiegend rhythme, uitverkoren,

 

dat speelt ook op zijn aangezicht.

 

 

 

En dansend is hij plots een bode

 

langsheen de wanden der ravijn.

 

Hij is een knaap wien werd geboden

 

en danser en een god te zijn

 

 

 

voor alle menschen op de aarde

 

voor alle kinderen van zijn land.

 

Hij is de dichter die vergaarde

 

de eenzaamheid als onderpand.

 

 

 

Hij is de knaap die jaren spaarde

 

aan eeuwigheid en eenzaamheid.

 

Hij is de dichter die verzwaarde

 

geluk en rust tot treurigheid.

 

 

 

Toch danst hij, tot hij nadert 't water

 

der kristallijnen, blauwe zee.

 

Hij is een knaap.

 

(Maar dagen later

 

nadat de pijnen en het wee

 

 

 

der menschen van een oude wereld

 

hem bijtend hadden aangerand

 

was hij geen knaap meer, maar veredeld

 

werd zijn gelaat dit van een man.)

 

 

 

Mei 1940.