Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 41]

Nacht te Brugge
door Jan Vercammen

De zilvren lijnen van kanteelen
en torens teekent deze maan;
zij toont u tevens hoe de zwaan
te Brugge haren nacht (maar één der vele!)

verbrengt - en twee bedrogen menschen
die veel vergeten aan elkaar.
Daarom is deze nacht zoo klaar
en stil als zij het wenschen.

Maar is hij stil? Het water
dat zingt van droppen uit
de kale kruinen, zingt een luit
of vedel zuiverder? en het geklater

onder de kleine boogbrug, niet van baren
der zeeën vertel mij bij dit lied,
waaraan de beide menschen, die gij ziet
voor altijd de gedachtenis bewaren.

En is hij klaar? Er zijn de sterren,
daar achter Sint Salvator zit mijn Orion
- ach! spreek niet van de zon,
de zomer is alreeds zoo verre.

Er is de maan, maar laat ze wezen,
wat is zij bij de duisternis
om deze menschen, die gewis
niet meer voorgoed genezen

[p. 42]

 

van alle kleine, diepe wonden

 

uit dag aan dag, uit uur aan uur:

 

dit is het niet te blusschen vuur,

 

de boete voor hun zoete, niet-volvoerde zonden.

 

 

 

Ach gij, die koel als dit gewelf en

 

onvatbaar zijt, zie deze menschen staan

 

en ween, als zij tenondergaan

 

niet over hen, alleen over uzelven.