Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 602]

Te Brugge
door Jan Vercammen

I Najaar in het Minnewater

Te Brugge was de herfst gekomen
in het water van de vesten
met de winden uit het westen
onder moegezongen boomen.

Goud en vuur was in het water
en de winden woeien hoog,
waar de bleeke regenboog
was gesmolten. Later, later

stonden nog de sterrenbeelden
in het water en de maan
rustig als de zilvren zwaan:
alles was eenzelfde weelde

buiten dagen en getijden.
Wat ons is ontzegd gebleven
kan misschien die diepte geven.
Maar wij blijven nog verbeiden,

tot wij weten of de dood
ons tezamen in zijn armen
dragen kan, of zijn erbarmen
warmer is dan uwen schoot

en mijn schouder in den nacht,
dien de tijd ons houdt verborgen
achter een vertrouwden morgen.
Ach, hij draagt dien droom zoo zacht.

[p. 603]

II Gij liet mij gaan

Hoe zal ik Brugge in deze duisternis
nog wedervinden, gansch alleen gelaten?
Zal ik de smalle, zoo sonore straten
erkennen aan het zonderling gemis,

dat mij verraste, toen ik de eerste maal
den echo hoorde van mijn eigen stappen?
En zullen de gestalten van de trappen
der huizen dalen uit de helverlichte zaal

waar nimmer iemand eenzaam is en moe,
als toen ik, hoeveel honderd jaar geleden,
mij dronken miek van alle teederheden
der menschen? Nu zijn alle deuren toe,

de ramen en de straten zonder licht.
Gij liet mij gaan en wie mij zal ontmoeten
vergeet als ik, dat wij voor alles boeten,
voor vogelen en bloemen, zelfs voor een gedicht

dat wij niet wedervinden uit een droom.
Is ook uw vrede geen begeerlijkheid en zonde,
waar ik niet toeven kon, ik arme vagebond en
vervreemde met mijn onverstaanbaar idioom?

Ik zal ze zingend en zorgvuldig ondergaan,
de boete om eenen mond en een paar armen,
ik zal gezuiverd worden, waar erbarmen
niet moet vergoed zijn met een waan.