Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 477]

De trooster

Ik vraag het woord voor deze twee.
Zij schreit en hij, hij zwijgt gedwee,
want troosten heeft hij lang verleerd.

Zij zijn nu zeven jaar gehuwd,
het eerste vuur is reeds geluwd,
elk is weer tot zich zelf gekeerd.

Neen, zeg mij niet: het is hun schuld,
want hadden zij een kind geduld
hun leven had een doel gekend.

Zwijg stil, zwijg stil, zeg hun dit niet,
want dit is juist hun diep verdriet,
al hebben zij het nooit bekend.

Laat ons alleen, ik ken het woord,
dat straks wellicht hun leed versmoort;
lees voort, ontsteek een versche pijp,

vertel een mop aan uw gebuur
of prijs hun doeken aan den muur,
doch knik vooral mij toe: 'k Begrijp.

Begrijpt gij niet? Kom nader staan,
want haar gewond oog ziet ons aan,
alsof wij spraken van hun nood:

Ik ken, helaas, mijn waarde vrind,
het ééne woord, dat hen nog bindt...
Jawel, gij raadt zeer goed: de dood.

karel jonckheere.