Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 363]

De droomendief

Hoe wordt gij niet
het sarren beu,
gij kleine donkre nachtegaal,
de toovenaar van 't
groote helle lied
dat heel de stilte van
den dooden nacht
vol licht en geuren werpt?

De droomen hingen
boven mijne rust te wiegen,
te wiegen als de witte lente-toppen
aan de zwarte dennentakken.

Ik ook, ik tooverde;
ik tooverde den nacht
vol blijde sterren.
Zij stonden ver en toch nabij,
zij waren licht en toch
geen hinder voor den slaap;
zij spraken mij van innigheid
en fluisterden het antwoord zelf.
Nooit had een werklijkheid
zoo zuiver uitgesponnen
't gewaad der zaligheid.

Toen wierpt gij in mijn kamer
uw hoogen roep van 't leven.
Gij tokkelt en gij hamert,
gij schaaft en gij polijst
en strak-gespannen houdt gij

[p. 364]

 

in de hoogte uw laatste vreugdgeschal.

 

Bij zulk geweld scheurt elke droom,

 

de sterren bergen 't wenken

 

van hun blikken, het duister

 

wijkt voor 't licht

 

der lokkende verlangens

 

die gij wekt.

 

 

 

Hoe kan uw lied zoo wreed

 

de rust der droomen schenden?

 

 

 

Of is uw wekroep

 

een verrijzen,

 

een klimmen tot

 

een nieuwe wezenheid?

 

 

 

b. de craene.