Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 246]

De jonge boer spreekt:

I.

Ik heb uw aarde lief waarvan ik eet,
ik heb de droomen lief die ik niet kan verklaren,
maar in het schemeruur, onder de blaêren
word ik besloten in een zeer oud leed.

De hagen geuren nog van langen zonneschijn
en kindren hoor ik in de tuinen spelen;
een zoo volmaakt geluk hangt hier aan broze stelen
maar ongenaakbaar, hoe ik twijflend reik.

Mij prangt de verte van wie stoorloos glijdt
op groote waatren, aan een roer gebogen:
het is de trots die mij soms heeft bewogen
wanneer mijn vaste ploeg de voren snijdt.

II.

Geloof niet als men zegt dat mij zeer veel ontgaat
gedachtenloos in droomen: hoe ik soms blijf kijken
de verten toe tot ook de wouden wijken
en ik alleen en stralend in die ruimte sta.

De aarde geurt, ik voel hoe 't koren wast
langsheen mijn kuiten, en de vooglen zingen
maar in de zon zie ik zoo roode ringen
en vlekken, dat ik aarzlend naar mijn oogen tast.

Bestendig blijft me iets onvatbaar, vreemd;
ik zie het land, dat leeft, gelijk gij allen
maar op mijn oogen is een ster gevallen,
een bliksem of een zon: iets dat naar waanzin zweemt.

anton van wilderode.