Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 241]

Elegie

Eenzaam waart gij reeds toen gij kwaamt,
Eenzaam bleeft gij toen gij afscheid naamt...
Uw eerste en een'ge reis naar hier
Zal 'k nooit vergeten: somber vier
Gloeide in uw traag en schuwen blik;
In 't stug beschermen van uw ik
Sprongen uw schouders ver naar voor,
Als dekten zij van 't hart elk spoor...

Ik voelde, toen aarzlend gij spraakt,
Hoe reeds de dood U had geraakt,
Want juist lijk 't opgejaagde dier
Wist gij: ik ruik mijn vijand hier.
Doch de wil tot een fel rechtstaan,
Zich een weg slaan was lang vergaan...
Gij leefdet, verloren en grootsch,
Geteekend door 't geheim des doods...

Maar nu gij heen gingt als een ster,
Uitgebrand door eigen glans, ver
Van mij, die vreemd U wist gegroeid
In 't leven dat zich zelf verschroeit,
Nu sta ik bot voor 't lot van U:
'k Zag U, 'k hoorde U, maar uw schaduw
Schoof zoo stil voorbij, dat 'k niet weet
Of niet uw dood eerst leven heet...

marnix van gavere.