Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 233]

Een dode vogel...

Een dode vogel, die 'k uit mijn bevend handen
in 't woud, tusschen wat beuken vallen liet...
Nooit vlerkt hij nog naar ongekende landen,
beluistert men in groene bosschen zijn jong lied.

In gulden blaren zingt de lauwe wind
en zuigt den bek, waar bloed afdruipt
zeer langzaam toe. Een spelend droomend kind
is een bezoeker in die eenzaamheid. Er kruipt
een slak behaaglijk rond; een gouden kever
tusschen vlekken zon. Het is geen graf, geen rust.

Hij toefde enkle uren in het openbrekend leven
als had een mond hem zacht in slaap gekust.

p. keymeulen.