Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 758]

Augustus

Het raam staart in den nacht verloren: blauw
is hij, en stil, een nacht van melk en sterren,
met slechts één schaduw: Onze Lieve Vrouw,
die glijdt met witte handen van versterven.

Eén schaduw, en één licht, want in dien nacht
steekt weer de wond, die 't kruis is aller kerken:
berouwen, en de droom dat men, ontkracht,
in Haar de blijvend Schoone moet verwerven.

De tuinen liggen bruin van weemoed neer,
zij zien visioenen door de boomen zwerven:
het golven van een middenzomerzee,
en uw gestalte, wuivend in de verte.

Een kloosterling die 't leven dol bemint,
een wereldling die de natuur onterfde, -
ze zitten beiden schrijvend in het kind,
dat met Madonnabeeldjes speelt en verven.

Ach goede nacht, kom tot het einde weer,
met uwe wond en haar ontvleesde bloemen,
bewaar soms in het kind zijn schoone zeer,
tusschen de wijze nachten van verzoenen.

johan daisne.