Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 461]

In memoriam J. Slauerhof
door Max Kijzer

Ze hebben aan je dood gepeuterd
en zijn in woorden met je asch begaan,
ik heb heel stiekem mij verkneuterd:
wie heeft er van je leven iets verstaan?

We mochten allen naar je raden,
vond je ons allemaal te laf?
niets heb je van je zelf verraden,
je zwierf naar je kleine graf.

Old dutch kon 't heimwee niet genezen,
we zijn toch flink in verstechniek,
jij smoorde pijpen met Chineezen,
hier doen we kamergymnastiek.

Jij snoof de giftige moerassen,
wij hebben weer een parkje aangelegd,
- eens voer ik zelf over wijde plassen -
het allerdroefste heb je nooit gezegd.

Waar vlammen aan den einder branden,
zie ik de oude schuit vergaan,
bij dichters' dood gaan allen watertanden,
zijn leven zijn ze langs gegaan.

Ik bied je honderdduizend kralen
die rijg ik aan een purp'ren draad:
dat zijn de verzen in de wereldtalen,
de draad die breekt, de kraal vergaat.

Waar mist valt als een lange schaduw,
de horizon, een paradijs van grijs,
daar stond hij binnensmonds en ruw
te vloeken: een mensch alleen altijd alleen op reis.