Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 294]

Gedicht

‘Vanitati enim creatura subjecta est non volens, sed propter eum, qui subjecit eam...’

En waar geraniums en fluwelen flieren
tot aan den bossenrand haar voetspoor sieren
weet zij haar bloed en schreit en lacht en dringt
haar lichaam in den engen boog en zingt

en geeft de bloemen wondre namen
en siert met kruid van wilde bramen
het lokkenhaar dat smalle schouders streelt
en dat verward in gulden tressen speelt

omheen den hals, die licht-gebogen
naar 't oor toenijgt en schier bewogen
het weeldrig hoofd met al zijn prachten draagt
gelijk een jonge stam die rank zijn loovers schraagt.

En in den morgen met de geuren van meloenen
het parelbessen bosch met àl zijn vermilioenen
sprankels, en bij de beek fris als een annanas
legt zij haar lendenen in 't koele lisgewas.

En buigt haar soepel lijf over den waterspiegel
en schouwt diep in den stroom het blanke beeldgewiegel
van zichzelf en kent de schoonheid van nabij....
en streelt van vreemd geneugt haar slankgewassen dij

en droomt van bomen met de gouden mirabellen
en ster-reinetten schoon van kleur als wijn!
(Maar uit een kouden steen springen de waterwellen
en ook de edelweis bloeit boven een ravijn...!)

[p. 295]

 

Wie schonk haar èèns een wond van vuur en ijs?

 

Wie vult den mond met distels en met rozen?

 

Is dit het heiwee soms naar 't aardse paradijs,

 

dat om het naakte vlees doet huiveren en blozen....

 

 

 

Zij dekt haar schaamtevrucht met een karmijnen

 

doek, om onbesliste pijnen

 

te vergeten.... en waadt doorheen den vloed

 

en plant slechts in dit moerenbed den vorm van haren voet.

 

 

 

robert franquinet.