Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 279]

[Paul Verbruggen]

Herfst
door Paul Verbruggen

Wij zijn alleen. 'T wordt koel
En donker in de dreven.
'T is herfst. Te veel, te veel
Heeft ons dit jaar gegeven.

'T was Mei, doch nooit zo stil
Heb ik een Mei geweten;
'T was Mei, maar heimlik stil
Als mocht geen ander 't weten.

De zomer kwam en rijk
Zijn wij door 't park geschreden,
Ons hart vol droom, vol jeugd,
En durf als in 't verleden.

Wij zien het blad tans bruin
En rood ons hoofd omzweven.
Wij zijn weer stil: 't wordt koel
En donker in de dreven.

[p. 280]

Vita Nuova
door Paul Verbruggen

Voor mijn vrouw.

Er valt nog altijd sneeuw...
Een prunus bloeit in huis.
Aan 't venster zinkt de wereld weg:
Mijn kamer staat in bloei.

Ik heb het jaar vervroegd.
Daarbuiten valt een dichte sneeuw.
Aan 't venster buigt een taxus door.
Een droom ontgroeit mijn hart.

Mijn kamer wordt een veilig land,
Mijn prunus wordt heel groot,
En uit de sneeuw verschijnen zwart,
De wegen die 'k als kind betrad.

Dan breekt een zomer los,
Een zomer zo volmaakt,
Van juublend licht en leven
In al de kleuren van 't geluk.

Daarbuiten valt nu sneeuw
En vaagt de sporen weg:
Een prunus bloeit in huis,
De blijdschap vult mijn hart:
Want nooit zal sneeuw beklijven,
Nooit zal een winter eeuwig zijn.