Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 213]

Oude zeebonk

Hij voelt de drift naar vreemde landen
sterven in zijn bloed.
Hij droomt,
- herleest zijn leven in zijn handen -
en spuwt -
en in de zanden,
teekent hij golven met zijn voet.

God joeg in hem:
het driftige hart van den wind,
waarmee men maatloos doolt
en maatloos mint
en op het einde wordt
als een heel stil kind,
vol wit geluk,
dat in de zuivere ziel der zeeën zingt
en uit het vonkend hart der heete sterren springt.

Doch, elke golf
drijft als een bloem vol heimwee op hem aan.
Zóó blijft hij droomend in den geur
van zijn verloren landen staan.

w. vaerewijck.