Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 185]

Cantiek voor een jonge priester

Gezalfd, geteekend, Godverbonden,
van aardsche zorg en vrees bevrijd,
hebt gij, geheiligd, 't Woord gevonden
om alle blijheid uit te monden
ver over tijd en eeuwigheid!

Naar d'opdracht van den bisschop vaardig,
gerezen in Gods licht en vuur...
de wereld glimlacht, vindt het aardig.
Wij weten 't ook: we zijn onwaardig,
het is een goddelijk avontuur...

Geroepen worden, plots erkennen
het klare breken van dien kreet,
zich aan dit hemelsch lied gewennen
terwijl op zilvren vleugelpennen
de seraf d'eeuwge verten meet.

En toch! ge zijt het nu. Het wonder
is stil en groot aan u geschied,
niet met den flits van storm en donder...
en toch... bezwijkt gij schreiend onder
den pijl die Hij naar u afschiet.

Men ziet u staan. Gij kunt beginnen:
het Brood ligt op de Tafel klaar.
Gij stamelt nog, gij leert beminnen,
gij smeekt om rust in ziel en zinnen.
Het wordt een vreemd en schoon gebaar.

Het is haast om niet te gelooven
wijl men de Consecratie belt
en d'engelen den Vader loven
wanneer de Geest gaat zweven boven
het Lam door u terechtgesteld.

[p. 186]

 

Gij weet niet hoe gij dit zult zeggen,

 

een bloesem geurig als jasmijn,

 

alles wilt gij u nu ontzeggen

 

voor dit geluk: God neer te leggen

 

in 't hart dat snakt naar dit festijn!

 

 

 

Maar als gij, tot dit ambt verkoren,

 

dienaar den Meester niet onwaard,

 

de schroef ook door uw hand voelt boren

 

dan bloeit uit bloedig wondengloren

 

de Liefde tot den dood aanvaard.

 

 

 

Geteekend stapt gij door de straten:

 

men kijkt u aan, gezegelmerkt.

 

De wereld speelt maar voort zijn haten.

 

Gij duizelt soms: ben 'k niet verwaten?

 

Maar 't is een Ander Die u sterkt.

 

 

 

G'herleert het woord dat lang vergeten

 

in zware hoofd weer helder klinkt,

 

gij troost den mensch die moegereten

 

de prooi van duizend wilde beten

 

straks in verloren slaap verzinkt.

 

 

 

Gij doopt in water rein gewasschen

 

de zielen met den Geest doorvlamd,

 

als satan 't kind reeds komt verrassen

 

richt gij 't, zijn eersten groei ontwassen

 

eer 't sluipend gif het merg verlamt.

 

 

 

Gij breekt en brijzelt, absolveerend

 

de keten rond het hart geboeid,

 

gij zuivert wat men, zich bezeerend

 

en blind naar eigen wijsheid keerend

 

niet tijdig uit de twijgen snoeit.

 

 

 

De handen door mekaar gevlochten,

 

vereend, verinnigd voor Gods blik,

 

bezegelt gij voor verre tochten

 

langs dal en heuvel, beek en bochten:

 

men worstelt tot den laatsten snik!

 

 

[p. 187]

 

Dan treedt gij zacht de kamer binnen,

 

gij fluistert in het schemerlicht,

 

gij zalft, vergevend 't spel der zinnen.

 

Nu weet men eerst wat is beminnen

 

en God herkent Zijn Aangezicht.

 

 

 

De priester gaat, gemerkt, geroepen,

 

verheven, vrijgesteld, gekeurd,

 

prediker langs stegen en stoepen,

 

op hem zal God Zelf Zich beroepen

 

als Hij den nacht van 't oordeel scheurt.

 

 

 

Getuige, voor den Meester zwerend,

 

discipel, voortrekker, heraut,

 

gewijde, dood en leven leerend,

 

geen krans dan Zijne kroon begeerend

 

als Hij u diep in d'oogen schouwt.

 

 

 

Ik zing voor u, die Godverbonden,

 

ontdelfd uit aardschen grond bevrijd,

 

het Godswoord bevend gaat verkonden

 

om allen jubel uit te monden

 

ten oceaan van eeuwigheid.

 

 

 

Ik zing voor u die groot en machtig,

 

die zwak en klein verkoren zijt,

 

TE DEUM juich ik, God indachtig,

 

Wiens altaar gij omhelst waarachtig,

 

Wiens Wezen uwe jeugd verblijdt!

 

 

 

gery helderenberg.