Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1939

[p. 102]

Zeven rouwklachten
Likangola beweent haar zoon
door Alfons Walschap m.s.c.

Meerdere vrouwen van ons missiedorp houden er aan haar kinderen te baren in haar eigen inlands dorp. Likangola, de vrouw van Ekolomba hier woonachtig had zich naar het dorp harer moeder begeven om daar haar vierde kind te baren. Gedurende haar afwezigheid sterft plots haar oudste zoon Ambrosius. Teruggeroepen beweende zij haar kind aldus:

I

Ik was reeds naar het dorp mijner moeder gegaan
om daar mijn vierde kind te baren.
Daar zat ik dus te midden der mijnen.
Het kind wierp zich om in mijn schoot
toen ik uw dood vernam
uit den mond mijner oudste zuster.
Ik riep tot al wie mij hoorde en zag:
‘Moet ik het eene kind dan baren
terwijl men het ander begraaft?’
Nu ben ik hier gezeten voor deze kist?
Moet ik nu blij of droef zijn?
Mijn verdriet is zoo groot als mijn gewin.
Als dit vierde kind geboren is
bezit ik er dan vier?
Dan heb ik er maar drie.
Ik heb een kind te kort,
men bedriegt mij met een kind.
Onthoudt dit goed.

[p. 103]

II

Ik kwam dan gauw naar hier geloopen
al was ik veel te zwaar
voor deze lange reis.
Mijn voeten zijn deerlijk gezwollen,
mijn lichaam steekt vol pijn,
en mijn borsten gloeien.
Een kind in mijnen schoot
een kind in deze kist,
en ik zelve de dood nabij.

III

Op dezen langen dijk
tusschen Bolima en Lingunda,
sprong er een visch omhoog in het water
die plots daarop verdween.
Schreiend riep ik hem den naam van mijn zoon achterna,
die deed als deze visch in het water.
Hij verscheen even onder ons
en verdween alweer.
Langer heeft het niet geduurd;
dat zeg ik zijne moeder.

IV

Ik weet waarachtig niet
wat mij het meest bezwaart:
dat kind in mijnen schoot
in zijne laatste dagen,
ofwel mijn oudste zoon
gereed in deze kist
om naar het graf te dragen.

[p. 104]

V

Moeder houd mijn handen vast
dat ik die mannen niet belet
mijn oudste zoon te kisten.

Moeder houd mijn handen vast
voor ik die kist hier openbreek
om mijnen oudsten zoon te stelen.

Men heeft hem mij dieveling ontstolen
terwijl ik uit om te baren ging,
ach, hoe gemeen.

Ach, hoe afgunstig is men niet
om mijne groote vruchtbaarheid,
Wat ik ter wereld breng, ontsteelt men mij
als ik afwezig ben.

VI

Ach zusters vraagt mij niet:
gij hebt geen enkel kind gebaard
en toch komt gij terug.

Om te baren ben ik uitgegaan
maar om te begraven
kwam ik terug.

Alvorens ik mijn vierde kind
ter wereld heb gebracht
ging, ja, mijn eerste dood.

Het eene kind dringt aan,
het andere wijkt uit,
wat moet ik gaan beginnen.

[p. 105]

VII

Een vogel heeft vleugels om te vliegen
een visch heeft vinnen om te slaan
de menschen en de dieren
voeten om te gaan.
Mijn oudste zoon Ambrosius
legt zich in eene kist
om hier vandaan te gaan.

Dit was misschien het laatste lied van E.P.A. Walschap M.S.C. Een goed en edel mensch en een priester naar Gods hart. Na zware jaren missiearbeid is hij komen sterven in zijn vaderland in de armen van die hem het liefst waren. Met hem ging een groote verwachting onder. De eerste fragmenten die we van hem in dit tijdschrift mochten geven, wettigden de hoop dat zijn hand ons den eersten grooten roman uit onze Kolonie schenken zou. Dit besef maakt dit verlies des te zwaarder.