Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 772]

De tweede jeugd

Voor Jacques D.P.

Hij sluit het oud klavier met zachte witte handen
want schooner is de stilte die met weemoed zijgt.
Hij rijst en ziet hoe uit den schoot der zomerlanden
de avond met den walm der volle vruchten stijgt.

Nu staan voor 't raamkozijn jasmijn en anjelieren
met harten roerloos in hun diep geluk verstild,
maar aan de rozen die de ronde perken sieren
vleit zich de wind die langs de blaadren kruipt en rilt.

De bloemen doen hem pijn - zóó kleeft hij aan hen vast
en slentrend voor het raam in moeë schemeruren
speurt hij het bloed dat in hun tengre lenden wast.
Maar donkerder en stil blikken de kamermuren

dan zwijgzaam neer op zijne grijze eenzaamheid.
Hij sluit het raam en schreiend aan 't klavier gebogen
ziet hij het jong portret. Hij speelt van pijn en spijt
voor deze doode met haar angstig-roode oogen.

albert westerlinck.