Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 696]

Bezonnen zang

Verstilde pijnmuziek voorspelt een feest van stilte
ten klaren wintertuin waar ik mijn denken meet
aan nieuwverzonnen maat van schroombekoorde kilte,
o weifel dezer hand die zoekend zinnen sneed
aan rijp ivoor omraadseld en vertogen
tot glanzig beeld van eigen droom en lijn
- ten voet mijn hunker nauw een bloeibewogen
sluiprank gerezen uit muziek en pijn;

zoo zijn wij samen van ons bloed bekomen,
beeldschoon vereend waar ik u stil herschiep
in zuiverzachte gloor van koelivoren dromen
waaraan mijn spitse pijn u tot gestalte riep,
uit al de fijne kronkels vorremrijp geboren
van 't gladgeschuurd serpent dat schuifelt door mijn hoofd
gespleten loklied in de schelpen mijner ooren,
vrucht van mijn kennis die zichzelf te proeven looft;

wen zoo mijn wrange wil u sneed met wrakke handen
uit de gedachtenis van een vergane vrouw
wrong zich mijn hooge trots door haar verslapte banden
en 't smartverspillend spel van onbezonnen rouw
hoog-óp aan u, en hing zijn zonnewende
zoo hoog en stil en ver over uw hoofd - zóó staat,
vergeten vingerspel aan uw ivoren lenden,
ten spiegel van uw glans het beeld van mijn gelaat.

Gestalte die gegroeid boven het eindig leven
der dagelijksche vrouw haar loomt' onttogen zijt
lok uit dit vadsig vleesch mijn nooit genezen streven
naar d'onberoerde vormen der onvindbaarheid
die glimlacht om uw mond die speelt om al uw leden
haar rustbelievend spel van schaduw en van licht,
uitebbend lustenlied verglommen en vergleden
in kleurvergeten glanzen aan uw aangezicht;

[p. 697]

 

want wie uw schoonheid vond wil niet meer weder keeren,

 

de wond van vleesch en bloed hebt gij volmaakt verheeld,

 

zijn geest zal eigen diep met liefde en lied vereeren,

 

waar d'eindelijke dood hem d'ijlste toon ontspeelt,

 

de flitsenfelle dolk die zijne ziel zal kerven

 

uit al de veege vormen van dit leeg lichaam,

 

en over alle menschen - landen - tijden zal zij zwerven

 

en zingen haar geluk ten toover van uw naam:

 

 

 

‘gij zijt in mij en ik in u mijn schoonheid,

 

wij zijn het leven dat geen bloed meer slaat

 

muziek - en zang - en spel - en droom - en dans - en daad

 

en toch alleen de stilte - de gloeilichtende stilte,

 

wij zijn het spiegelbeeld dat kaatst naar Gods gelaat’.

(Aan mijn broer, de nachtendiepere).

stefaan leonard.