Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 603]

Dichter en natuur

Het beven van geluk bij aarde dieren bloemen
heeft hij gekend. Hij zag die wasemweelde aan
en zocht naar woorden om de heerlijkheid te noemen
die zong door zijn gemoed, zoo wonder aangedaan.

Dan knielde hij om zich aan dit geluk te prangen.
Hij rustte hart aan hart met gretig-open mond
en rijzend aan de ziel die zoemde door te zangen
sprak hij een wonder woord, dat geen van ons verstond.

Zoo vreemd sprak hij. Misschien heeft hij zichzelf bedrogen
of droeg een wensch, waaraan zijn hart moest ondergaan.
Wij beven om het woord en 't raadsel zijner oogen
nu hij weer is ontwaakt en schreiend heengegaan....

albert westerlinck.