Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 449]

Elegie

Een man tegen een muur.
Een bliksemend commando: vuur.
Wat bloed dat spijt,
Een dralend vallen als een lest verwijt,
En Federico Garcia Lorca
Weet van dood en eeuwigheid bescheid....

Ik zal niet zeggen ‘hij is gestorven’
Want viel hij neer,
De muur waar eens hij stond, bleef staan
En hoorbaar zingend is zijn bloed er in vergaan....

En kindren komen bij dien muur,
En vrouwen, schoon van vlam en vuur,
En zij fluistren de wondre woorden na
Van de doode Garcia,
Die weer herleeft en weer zich wekt
Wanneer een ruig soldaat
Voorbij zijn steenen schuilplaats trekt....

marnix van gavere.