Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 311]

Verzen
door Lisbeth van Thillo

I
Aan de goedertierenen

O gij die in uw diepste denken
een smartelijke onrust draagt
en in elk vluchtig handenwenken
een teeken van de liefde vraagt.

Gij die den glans van droeve oogen
boven al andere licht bemint
en aan twee zuivere wenkbrauwbogen
uw broze, bleeke vreugde vindt.

O gij die in den schelp der nachten
het ruischen van de stemmen hoort
van wat u naar den dood doet trachten
en tot het leven weer bekoort.

Gij die slechts eet het fruit der droomen
die in uw ziel zoet rijpend zijn
en uit den schaduw van die boomen
niet treden durft in zonneschijn.

Gij die geen enkelen blonden morgen
met een volmaakte vreugde groet
omdat uw hart in ieders' zorgen
in ieders' angsten deelen moet.

O gij die bloedt uit aller wonden
en nimmer eigen ziekte heelt,
die in den dorren tuin der zonden
nog argelooze bloesem teelt.

[p. 312]

 

Gij zijt gedoemd tot duizend dooden

 

gij zijt gewijd tot elke smart

 

omdat gij over duizend nooden

 

de vreugd verschreit van 't eigen hart.

[p. 313]

II
Kleine ode aan den dood

Reik me mijn morgenbrood
stille dood, trouwe dood.

Waak aan de dagenpoort,
wenk met uw luidloos woord.

Schaduw van 't zonnevuur,
temper het middaguur.

Leid me den avond in,
klaar me zijn donkren zin.

Berg me in diepen nacht,
houd bij mijn slaap de wacht.

God van het stervend licht
toon mij uw aangezicht.

Schud ge den jongen tak
raap dan den twijg die brak.

Hoeksteen van 't leven gij
wijk niet te ver van mij.

Vlei m'in uw ouden schoot
stille dood, trouwe dood....