Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 298]

Gedichten⁽¹⁾
door Gery Helderenberg

V
IJlkoorts

Niemand kan zeggen hoe het is begonnen
wanneer zijn hoofd plots in een knal
bereden werd met duizend eskadronnen
stormend als een eeuwige waterval.

Men zuigt hem op in glinsterende schachten
diep naar oranje-gouden zonnevlek,
waarheen hij varend door polaire nachten
oneindig eenzaam staat op 't gladgevroren dek.

Hij wil niet stikken in uw sneeuwen netten,
gij kent den gloed niet van dit vlammend ijs,
want kijk: wij zullen 't zeil naar alle winden zetten.
Maar hij wordt moe van dees vergeefsche reis.

Waarom niet thuisgebleven! Ach uw handen
zijn zacht en uit uw haren vloeit een geur
van vreemde planten. Zeg hem waar zijn tocht moet landen.
Waartoe lokt g'hem weer grijnzend naar die deur?

Door smalle gangen, spreek, wie zijn die schimmen?
In welke tangen werd hij vastgezet?
Hij ziet terug uw stalen naalden glimmen,
in 't springend bloed het zilveren lancet.

(1) Zie D.W. & B., Nr. 1, 1938.

[p. 299]

 

O neen! niet meer die ponjaard in zijn lenden.

 

Hij wringt zich schaterend los uit uw kuras.

 

Gij zult zijn lijf niet eeuwig schenden

 

want hij wil buitelen als een kind in 't gras.

 

 

 

Moet hij nog kampen? Vlug! hij zal de schorpioenen

 

met luide vloeken wurgen in zijn vuist?

 

Dan glimlacht hij en laat zich weer verzoenen

 

terwijl een jonge vrouw zijn armen kruist.

 

 

 

De wereld hangt te dansen voor zijn oogen

 

gelijk een glazen spiegelbal

 

Er komt een jacht van vogelen aangevlogen

 

en over 't water klinkt een ver geschal.

 

 

 

Is het een horen in den nacht? Hij luistert.

 

Kan 't zijn dat iemand hier zijn naam weer zegt?

 

Hij ziet de lip nog trillen die hem heeft gefluisterd

 

en zegent in zijn hals een geurge lokkenvlecht.

[p. 300]

VI
Doodenhuisje

Bestendig zit de speelman hier
en ziet voor elk het zand verloopen.
De zwarte deur staat op een kier.
Hij helpt u binnen met een zwier.
Nooit ging er een dit huis ontloopen:
gij zijt vannacht de passagier!

Welkom in zijn receptiezaal!
Gordijnen die den wand stoffeeren
hangen vol tranen van metaal.
Wat koel schijnt u die vreemde praal:
maar hij zal u met hoofschheid eeren.
Zijn rede is klaar en nooit banaal.

Er staat voor u geen veeren bed,
alleen een peluw stijfgestreken.
Men zegt: gij ligt nog schoon, 't is net
alsof gij slaapt! En onverlet
de gastheer laat de dwaasheid preeken
terwijl men bloemen naast u zet.

Maar als uw vrienden zijn gegaan
en dieper is de nacht gezonken
hoort gij zijn harde tanden slaan.
Hij pijpt. Gij hebt het lied verstaan:
de speelman u ter wille dronken
danst in den klaren glans der maan.

Hij pijpt en danst, hij viert den prijs,
hij trommelt, joelt en fluit victorie
met vol orkest rond zijn paleis!
Ach! wat wordt dit een lange reis....
Hij danst nog als uw ziel de glorie
reeds stralen ziet van 't paradijs.

[p. 301]

 

Hij pijt en danst met lichten zwier

 

terwijl men u heeft uitgedragen.

 

Het huis staat ledig, zonder sier.

 

De deur draait rustig op een kier,

 

de speelman danst.... wat zou hij klagen!

 

Men meldt een ander passagier.