Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 286]

Kleine liederen
door Jac. Schreurs M.S.C.

I.

Wanneer ik aan den waterkant
Zit turend naar het schrift,
Dat telkens een onzichtb're hand
Weer in den spiegel grift,

Spreek ik soms tot den berkeboom
Die aan den oever staat:
Het leven, broer, is als een droom
Die weldra overgaat.

Wat lees ik en wat weet ik meer
Dan, wat die hand daar schrijft,
Een raadsel is en immer weer
Voor mij een raadsel blijft?

II

Geen is de liefde zóó verwant
Als wijsheid, haar beminde,
Men moet somwijl door menig land
Om één van bei te vinden,

Doch vindt men d'een dan vindt men rasch
Ook d'ander dier verzwinden,
Want beiden zijn ze als één gewas,
Een hert en eene hinde.

[p. 287]

III

Zoudt gij op hen uit jagen gaan
Ai! christenhart, onthoud:
De een schiet men slechts met zilver aan
En de ander slechts met goud;

Laad dus uw dubbelloop met bei,
Doch schiet niet voor gij schouwt:
Want als gij mis schiet vluchten zij
In een àl dieper woud.

IV

De wijsheid gaat de liefde na
Of komt haar somtijds voor,
Zoo volg ik, als ik jagen ga
Hun beider dubbelspoor,

Totdat, hun tred in mos verdwaald,
Het woud in avondrood, -
De nacht over mijn handen daalt,
En in mijn hart de dood.

V

Zij zijn twee rozen uit één stam
Een rood, de ander wit;
Zij zijn het licht en ook de vlam
En één is beider pit;

Zij zijn zóó een en onverdeeld
Eén zuiv're harmonie:
D'een is de speelman en die speelt
Ook weer de melodie.

[p. 288]

VI

Geen koopwaar is zoo ongemeen
Als wijsheid bij den mensch,
Z'is meer dan goud en edelsteen:
Haar waarde kent geen grens.

De wereld lijdt het meest gebrek
Aan wat zij 't minste derft;
Dus driewerf zalig is die vrek
Die voor de wijsheid sterft.

VII

Hoe lang ik joeg door zand en zon
Of spiedde bij de waterbron,
Nooit was mijn weitasch mij zoo zwaar....

Nooit was mijn weitasch mij zóó zwaar
Als toen de Heer van bosch en beek
Mij in mijn leege weitasch keek
En lachte....