Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 164]

René Verbeeck

I
Kleine ode aan vergankelijkheid

Iets wensch ik in eeuwen der eeuwen
niet 't ontberen: iets breekbaars
dat in muziek hing, óm de bloemen,
het gelaat van jonge menschen
en, toen ik aan mijn lief lag,
in de geruischlooze vlucht der vogels
die men uren noemt;
het joeg onz' harten op als herten
van weenenden herfst tot herfst,
het bliksemde uit den sprong der forel,
uit een oogopslag, een nieuwgeboren woord,
zóó heerlijk en kortstondig,
dat iedre vreugd van weemoed
stond doorschoten; - maar in die pijn
werd elk bezit zoo dierbaar,
een kind, een vezel van ons hart,
dat wij te jagen leerden, hartstochtelijk,
te zoeken, veroveren en dichten,
wij leerden lijf en geest slank en snel te zijn,
rap en raak den greep, diep den beet
en den dronk, - zoo fel was de smaak
van de dingen des levens opgedreven,
zoo frisch bleef steeds de mond,
dat ik wensch in eeuwen der eeuwen
niet 't ontberen deze broze toover,
vergankelijkheid, o zout des levens.

[p. 165]

II
Ik ben een jong, wild dier

Ik ben een jong, wild dier geweest:
in watervallen wies ik mijn leest
en nog ruk ik in wervelwinden
het bloed mee van den welbeminde,

het vleugelpaar der schouderblaân
en van den rug der huiverbaan
komt hij streelende bevolken
met vertrouwde vogelwolken,

de dansmaat van den oudsten stam
doorzindert als een dartle vlam
mijn voeten die met d'eeuwen renden
door goud en purper der legenden,

van d'eerste zangers ruischt er
onder mijn schedelgewelf
een lied dat mijn gebroken zelf
herstelt in 's werelds morgenluister,

het weeft een bruidskleed zonder naad:
zie, alles wat verstrooid lag, gaat
van ziel en lichaam onderscheiden
in mij den bruidegom verbeiden.

[p. 166]

III
Ardennen

Ardennen in kristal gevat;
Ik schrijd door een welluidend landschap
in het zilver van uw mond gebannen
en in het edel vleesch van uw gelaat
verstart uw luchtig denken,
vreemd en onaanrandbaar bloeien
van bloemen op beijsde wit.

[p. 167]

IV
De profundis

Ik kom uit bloed en duisternis,
een vuur dat van de wereld is,

en verder dan mijn zinnen reiken
zijn mijn gedroomde koninkrijken - -

Ach, alles wat ik oproep slaat
aan 't bloeien in een vreemden staat,

maar ieder bovenwereldsch wonder
gaat aan mijn zwarte wortels onder,

en die 'k met al de kracht der leden
in slingerplantenteederheden,

in bloemen waar de ziel in wijlt,
gebonden heb aan 't eigen heil,

gaat gij, tot bloeien uitverkoren,
in mijne armen óok verloren?