Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 160]

Lisbeth van Thillo

I
De dronken bruid

Ik heb vanavend zeer veel ouwe wijn gedronken
ik was, o neen mijn lief, 'k was waarlijk niet beschonken
alleen maar vreemd verward en teeder aangedaan
zoodat ik dingen zei die niemand kon verstaan.

Maar hadt gij me gehoord o jongen van m'n dromen
ge waart me zeker zéér nabij mijn hart gekomen
daar gij begrepen hadt dat 't enkel heimwee was
dat mij weer telkens boog naar 't nauwgevulde glas.

Maar geen bevroedde toen wat of het zeggen wilde
toen ik van luiden lach tot triestigheid verstilde
en wie was niet verwonderd om het felle leed
dat zich zoo onverhoeds aan mijne lippen beet?

O maatloos heimwee dat de kelk der dagen vult
ik dronk uw droesem met een dwaas maar stil geduld
maar nauw is 't glas geleegd of 't wordt weer volgeschonken
en 'k drink weer zonder dorst nadat ik heb gedronken...

[p. 161]

II
Aan den rand

Aan den rand der zee naar haar schoot gebogen
nam de wind mij in zijn zouten hand
waarom ben ik niet heengevlogen
waarom bleef ik aan land?

Omdat wie heenvliegt niet meer weer kan komen
naar 't veilig land dat alle lasten draagt
en dat ons bindt aan wie we in bevend schromen

geven de liefde waar het eigen hart om klaagt.

Omdat wij liever blijven zij 't ook op wankle voeten
juist op de scheidingslijn, juist op de grens
waar wij met eendre hoop begroeten
't strand der vervulling en de zee van onzen wensch.

[p. 162]

III
Zomerdroom

Ik hang in den avond
als een broos blond riet
waarin een jonge god
zijn stem en adem giet

het wordt doorschijnend
als klaar kristal
dat stuk gesprongen
zingen zal

een bevend, droomverloren lied
van een god
in den avond
bij het blonde riet.

[p. 163]

IV
Herfstlied

Het hart wordt wild bij 't vallen van de blaren
en voelt verrukt zijn diep verholen kracht,
de boot rukt aan de kabels en wil varen
dit is de boodschap die de Herfst ons heeft gebracht.

Geen zon, geen bloemen meer maar luide, wijde winden
die ons verlossen uit den warmen zomerban
o laat ons nu de liederen wedervinden
die niemand kent en ieder zingen kan.

Wat is ons deel, verbranden of bevriezen,
wij weten 't niet, elk kies' zijn eigen lot!
Het is het heerlijk spel van winnen of verliezen
kom, speel het vroolijk als een zorgelooze god!

De herfstwind blaast, ai zie de blaren dansen,
zij rijden op den storm den Winter tegemoet.
Wij feesten met den dood en 't leven komt ons kransen
met alle bloesems van ons dronken driftig bloed.